Pierwsze mecze w drużynie seniorskiej i od razu finał najbardziej prestiżowego, klubowego turnieju na świecie, a na dodatek w półfinale bramka na wagę awansu... W czwartek i piątek działo się tyle, że trudno to opisać. Jakie emocje towarzyszą Tobie i czy wciąż w Tobie są, czy już powoli opadają?

Pomeczowe emocje wciąż ze mną są i mimo tego, że przegrałyśmy finał, są one jak najbardziej pozytywne. Biorąc po uwagę to, że był to mój pierwszy występ w drużynie seniorskiej i dostałam szansę zagrać, a do tego udało mi się zdobyć tego jakże ważnego gola, to te emocje są i długo jeszcze pozostaną bardzo pozytywne.

To super uczucie być jedną z tak niewielu Polek, które zagrały w tym turnieju.

Czy można to odebrać jako sygnał, że kobiecy unihokej w Polsce idzie do przodu, a szczególnie młode zawodniczki, takie jak Ty?

Myślę że jak najbardziej można to tak odbierać. Mam nadzieję że te młode zawodniczki w Polsce będą brały z nas przykład, że będą się o to starać i ciężko trenować, by to osiągnąć. A w konsekwencji, będzie to na pewno będzie "na plus" dla polskiego unihokeja.

Jak się czujesz po zdobyciu drugi raz z rzędu tego trofeum i czym ono dla Ciebie jest - czy smakuje zupełnie inaczej niż pierwsze? 

Jestem bardzo zadowolona że udało nam się obronić tytuł i zabrać puchar z powrotem do Umeå! Wygrana w turnieju, pomimo że po obydwu meczach czułyśmy pewien niedosyt w związku z naszym występem, to potwierdzenie siły, która drzemie w naszym zespole. To złoto smakuje tak samo świetnie jak pierwsze i jest dla nas doskonałym startem w rok 2019 i drugą połówkę sezonu.

Chyba po raz pierwszy w historii w spotkaniu klubowym na tak wysokim poziomie rywalizowałaś z Polkami naprzeciwko. Jakie to uczucie?

To super sprawa zmierzyć się z kadrowymi koleżankami w meczu o taką stawkę! Mam nadzieję, że oprócz indywidualnych sukcesów oznacza to także duży krok naprzód dla Reprezentacji Polski. Myślę, że zarówno Dominika, jak i Justyna pokazały się z bardzo dobrej strony i były naprawdę mocnymi punktami swojej drużyny.

Po zeszłorocznym Mistrzostwie Czech, teraz kolejny wielki sukces - Finał Champions Cup. Niewątpliwie to wielkie osiągnięcie, ale czy czujecie niedosyt po przegranej z IKSU?

Przegrałyśmy ten mecz, dlatego zaraz po jego zakończeniu nie czułam się jakoś super dobrze. Po chwili jednak zrozumiałam, że drużyna, na którą nikt w tym turnieju nie stawiał, która miała przegrać już w półfinale, osiągnęła wielki sukces. Wygrałyśmy zasłużenie mecz z Finkami, byłyśmy lepszą drużyną na parkiecie, chciałyśmy to wygrać i do tego dążyłyśmy. A finał? Mimo że po drugiej stronie niekwestionowanie najlepsza drużyna na świecie, to podejście do meczu takie same jak zawsze, czyli wygrać. Przez połowę spotkania miałyśmy rywala na styk, ale z biegiem czasu zaczęło brakować sił i IKSU nas wypunktowało. Dałyśmy z siebie wszystko, co mogłyśmy, dlatego nie ma co mówić o niedosycie. IKSU to drużyna, która póki co jest poza zasięgiem zarówno naszym, ale myślę, że także każdej innej drużyny na świecie.

Jak to jest grać w finale Champions Cup w gronie aż 3 Polek? Kilkanaście lat temu Ela Piotrowska, potem Gosia, następnie Ty, a teraz Doma. Za chwilę do Vitkovic dołączy też Zuzanna Krzystyniak. Wszystkie decydujecie się na wyjazd za granicę i... to chyba bardzo dobra decyzja? Jak myślisz: czy rozwija to również cały kobiecy unihokej w Polsce?

Zagranie w finale, czy nawet wystąpienie już w samym turnieju Champions Cup to marzenie każdego zawodnika, który zaczyna swoją przygodę z unihokejem. Ja to marzenie spełniłam i wiem, że warto stawiać sobie cele i do nich dążyć, bo nie ma rzeczy niemożliwych. Cały unihokejowy świat patrzył na nas w tej chwili i pewnie chciał być na naszym miejscu, a my po prostu delektowałyśmy się grą i grałyśmy na dużym luzie, ciesząc się, że możemy być na największej klubowej imprezie. Myślę, że to był klucz do sukcesu.
To, że coraz więcej polskich zawodniczek decyduje się na wyjazd za granicę, podwyższa poziom Reprezentacji Narodowej. Po takich przygodach związanych z ligami zagranicznymi jesteśmy bardziej doświadczone, uczymy się grać szybciej, twardziej, co procentuje w eliminacjach czy samych mistrzostwach świata. Są jednak tego plusy, jaki i minusy, ponieważ gdy dobre zawodniczki decydują się spróbować swoich sił w zagranicznych klubach, obniża się poziom naszej rodzimej ligi.